De Sleutel

Niet altijd heb ik de sleutel tot contact..
Met mijn spullen kom ik een activiteit verzorgen.
Bij bewoners die vol verwachting wachten op mijn komst.
Het blijft stil aan tafel.
Allemaal nieuwe gezichten voor mij.
Ik begin met mij aan ieder voor te stellen met een handdruk.
Het eerste contact is gelegd.

Pfew..

Ik zie alle vragen in de lucht hangen.
Vragende en afwachtende gezichten.

Ik dacht: “Ik kan nooit alle vragen beantwoorden en onzekerheid wegnemen”.
Ik besloot mee te gaan in de stilte. Rustig pak ik alles uit. Ik leg alleen uit dat ik iets kom tekenen en dat er gekeken mag worden. Ik zie de opluchting op sommige gezichten, behalve één mevrouw. Die zag het wel zitten om een beetje mee te ‘kliederen’.

Haar buurvrouw: “Ik doe sowieso niet mee, sla mij maar over”. Ik laat mevr even de kat uit de boom kijken.

Een ander neemt de kunstkaart van mij aan, vol herfstkleuren en paddenstoelen. Een ander zegt: “Zullen we dan wel een eekhoorn of hertje tekenen? Een kabouter is wat kinderachtig”. Ik vind dat een erg goed idee.

Ik neem iedereen mee in de kleuren die tevoorschijn komen. De mevrouw die ook wel wat wil ‘kliederen’ doet graag mee.

Vervolgens komt de paddenstoel tevoorschijn. Het rood op de groene achtergrond valt op. Ook de mevrouw die wat slecht kan zien reageert op de tekening. “Het wordt al een echt kunstwerk, dat rode is goed zichtbaar”.

Daarna de eekhoorn. Ik vraag: “Waaraan ziet u dat het eekhoorn is?” “Aan de oortjes, klauwen en grote staart”. Zo gezegd zo gedaan. Die grote staart kwam er. En met een beukennootje tussen zijn klauwtjes.

Het groen in het bos komt als takken op de achtergrond. Een meneer kijkt blaadje voor blaadje mee.
Samen doen we mee aan één schildering. Maar ieder op zijn eigen manier.
Er is een ontspannen en vertrouwde sfeer. Ook medewerkers worden wat stiller en nemen alle onnodige externe prikkels weg. Of komen even rustig kijken of het al wat wordt..

De mevrouw die graag mee doet vraag ik wat er nog mist in de tekening. “Nog wat vogels in de lucht”. “O.. en nog wat blauw en wolken daarboven”. Het zijn de puntjes op de i.

Mevr die eerst wat sceptisch was: “Wat een mooi kunstwerk, hoeveel mag dat kosten?”. Ik vraag haar wat ze ervoor zou bieden. We lachen er samen om. Ik stel voor om er een mooie plek voor te zoeken in de woonkamer. “Ja” antwoord ze. “Om de lege muren nog wat te vullen”.

Wanneer ik vraag wat ze vonden om zo mee te kijken werd ik door iedereen bedankt voor de fijne les.
Aan de andere kant van de tafel klinkt verwonderd: “Het leek wel uit het papier te komen!”
We kletsen nog wat na en ik vertel een herfstgedicht..
Ook ik kan opgelucht ademhalen.

Gelukkig. Toch weer de sleutel gevonden.

De sleutel om met elkaar vertrouwen te ervaren om je ergens mee te kunnen verbinden.